در غروب روزگارم در حسرت نگاه مهربانت به باغ تنهایی و غربت قدم گذاشتم..

چون تو گفتی بیا, امدم, امدم تا با تو باران را ببویم و بفهمم. امدم تا تو مرهم زخم کهنه ی قلبم باشی..

ای عزیزی که صدایت لحظه ها را به بوی بهار پیوند میزند...وقتی پر پرواز دراوردی و رفتی ماه شبهایم با دیگر ستاره ها همنشین شد..

لحظه هایم سوخت وقاب دل از شکوفه های ارزو خالی شد..

چرا رفتی؟؟؟؟؟ چرا نگاهت را از پنجره ی خشک کوچه ی وجودم برداشتی و بی صدا وداع کردی؟؟؟؟

صدای پرستوها را میشنوم که از تو یاد میکنند..

اکنون بغض شکسته را در گلویم قربانی خواهم کرد تا به حرمت تو هرگز نبارد..

ای شاهزاده روح و خیالم ,اگر از سرزمین خسته دلم گذشتی , به حرمت خدا و عشق , سلام همه ی خسته هارا پاسخگو باش..!!!

(تقدیم به کسی که دوستش دارم و از او بیزارم...)